Wanneer volwassen worden te moeilijk is: De sneue obsessie met Zwarte Piet

In een tijd waarin de wereld vooruitgaat, blijft een groep Nederlanders hardnekkig vasthouden aan een traditie die begonnen is als een manier voor ouders om hun kinderen niet zelf op te voeden en nu gewoon een commercieel feest is: Zwarte Piet. Deze nostalgische strijders, verenigd onder de vlag van Terug naar Zwart, lijken vastbesloten om de klok terug te draaien naar een tijd waarin roetvegen alleen op schoorstenen thuishoorden.

Op hun website, die eruitziet alsof hij is ontworpen met de allereerste versie van WordPress, wordt de bezoeker verwelkomd met de slogan: “Ook jij kan het, terug naar zwart.” Het is bijna aandoenlijk hoe ze proberen een beweging te starten die net zo relevant is als het terugbrengen van de gulden.

Een identiteit in schmink verpakt

Voor de strijders van Terug naar Zwart is Zwarte Piet allang niet meer zomaar een traditie. Nee, het is hun levenswerk, hun allesbepalende missie, hun… persoonlijkheid. Terwijl de rest van Nederland na 5 december weer overgaat op dagelijkse zaken zoals werk, gezin of, je weet wel, daadwerkelijk zinvolle dingen, zitten deze zelfbenoemde cultuurredders het hele jaar door af te kicken wanneer ze geen schmink op het gezicht hebben. Zwarte Piet is voor hen geen bijrol meer in een kinderfeest, maar het epicentrum van hun bestaan.

Het is bijna tragisch: mensen die hun eigen identiteit zo hard verloren zijn dat ze zich vastklampen aan een pot schmink alsof hun leven ervan afhangt. Ze roepen dat ‘onze cultuur’ wordt afgepakt, terwijl ze geen idee lijken te hebben dat cultuur meer is dan het uiterlijk van een mythisch wezen in een feest dat ooit bedoeld was voor kinderen. Het is nu een levenslange veldslag geworden tegen ‘de censuur.’ De ironie druipt er vanaf: censuur roepen terwijl je jezelf vrijwillig in een zwart-witte bubbel opsluit waar je de rest van de wereld niet meer ziet.

In een recent Facebook-bericht klagen ze dat kinderen tegenwoordig niet meer weten hoe het feest ‘gevierd moet worden’ en dat dit te wijten is aan ‘zware censuur.’ Blijkbaar is het voor deze groep ondenkbaar dat tradities evolueren en dat kinderen net zo blij zijn met een feest zonder racistische ondertonen. Voor hen gaat het niet meer om de kinderen; het gaat om een gevoel van verlies dat ze zichzelf hebben aangepraat.

Ze zien het aanpassen van een kinderfeest als een persoonlijke aanval op hun identiteit, alsof hun hele bestaan afbrokkelt zonder zwarte schmink. Misschien is dat nog het meest trieste: dat hun eigenwaarde is gereduceerd tot het vasthouden aan iets wat steeds meer mensen beschouwen als een raciaal verouderd overblijfsel.

Wat ze eigenlijk willen duidelijk maken is dat ze zo bang zijn om zich aan te passen of ook maar iets voor een ander te doen dat het nu niet eens meer een kinderfeest is. Want kinderen weten niet beter. Ze zijn bang dat wanneer het merendeel van de kinderen het niet meer boeit dat ze er toch mee moeten stoppen.  Je kan ook op foto’s zien dat de kinderen er veel zin in hebben. Normaliter posten we geen kinderen maar het voordeel is dit keer dat ze toch niet herkenbaar is.

 

1 of 2

- +

Het is moeilijk om niet een beetje te gniffelen wanneer je hun oproepen leest. “Ga de straat op als Zwarte P🖤et,” schrijven ze. Het is alsof ze denken dat een stoet mensen met zwarte schmink het grote keerpunt zal zijn dat Nederland weer naar hun kant brengt. Maar voor iedereen buiten hun bubbel voelt het eerder als een parodie op zichzelf. Misschien moeten ze begrijpen dat sommige tradities beter in het verleden kunnen blijven — net zoals het verbranden van heidenen op de brandstapel of het houden van publieke executies voor vermaak. (Ik weet ook wel dat dit type mensen dit eigenlijk ook liever terug zien)

Dankzij deze dappere strijders weten we dat Nederland nog altijd een land is waar iedereen vrij is… om zichzelf belachelijk te maken.

 

1 of 6

- +