Populair … met je scootmobiel

Als Mahimahi was ik de eerste anderhalf jaar vooral persoonlijk in mijn columns. Onder mijn eigen naam en een aantal pseudoniemen was het onmogelijk de discussie aan te blijven gaan. Dan maar anders.

Was het leuk om die columns te schrijven? Het was héérlijk! Om als Mahimahi die idioten verbaal te slopen, zonder dat ze konden ingrijpen, bedreigen, ontkennen of blokkeren. NIKS kunnen ze weghalen. En een anoniem profiel iets aandoen? Mijn persoonlijke mening over hen blijft voor eeuwig op internet staan.

Ja! Dat voelde en voelt goed.

Niet dat het veel veranderde. Een aantal zijn stiller geworden. Niet minder gestoord. Het aantal volgers is hier en daar minder geworden. Vaak omdat de aandachtsspanne van veel ‘Feestboekvolkshelden’ niet groter is dan het volgende spannende plaatje of filmpje. En na de oude garde stond vanzelf weer een nieuwe op.

Daarom probeer ik de laatste tijd vooral in die gestoorde koppen te kijken. Te begrijpen waarom je in vredenaam zó bewust, resoluut en fanatiek de meest gestoorde verhaaltjes wilt geloven en verspreiden. In eerdere columns heb ik de laag begaafden en de aandachtshoeren al genoemd. En de geldwolven. Maar ik stuitte op nog een principe.

Het is eigenlijk puur menselijk om ergens bij te willen horen. Vanaf de peuterspeelzaal wil bijna iedereen liever bij het geheel horen, dan alleen in de hoek te moeten spelen. Vanaf de brugklas bestaat schooltijd uit overleven en voorál nooit te worden uitgesloten. Echt. Pubers zijn beesten. Het is eten of gegeten worden.

Dit kán later nog best omdraaien. Wie komt er niet minimaal één keer in het leven die ooit vadsige oud-klasgeno(o)t(e) tegen die later een succesvol leven is gaan leiden? En nog aantrekkelijk ook! Soms lijkt het leven oneerlijk. Hoewel die oud-klasgeno(o)t(e) natuurlijk ook zijn of haar stinkende best kan hebben gedaan om iets van het leven te maken.

Andersom komt vaker voor. Het populaire en mooiste meisje van de klas kan na twintig jaar, vier kinderen en twee mislukt huwelijken best weleens een onopvallend en uitgezakt mormel zijn geworden. Met de ooit pronte tietjes nu hangend naast haar navel, op die dikke pens. Of die populaire gast! Hoe kijken we daar nog tegenaan als we hem op een heftruck zien rondrijden? En hij eerst drie keer is gezakt voor dat heftruckcertificaat? Soms lijkt het leven oneerlijk. Maar ja. Sommige mensen doen ook écht geen ruk voor een beetje een fatsoenlijk bestaan.

Het zijn precies die frustraties die veel mensen dwars zitten. Als je jong bent heb je een toekomstbeeld. Op school lijkt dat nog haalbaar. En dan kan het leven om tal van redenen tegen gaan werken. Je wordt toch niet zo rijk. Toch niet zo geliefd. Toch niet zo knap. Toch niet zo succesvol. Je bent uiteindelijk vooral héél gewoon. Op zich ook niks mis mee. De meeste mensen zijn ‘gewoon’. Daarom heet het ook ‘gewoon’.

Tot ‘gewoon’ je grootste frustratie ooit gaat worden!

Oké. Religies kunnen uitkomst bieden. Een God die het leven van Zijn Zoon gaf. Speciaal voor jou? Of Allah die jou speciaal heeft uitgekozen om een toren in te vliegen en tweeënzeventig verse maagden reserveert! Jij bent uitverkoren om lid te zijn van het door God uitverkoren Joods volk, omdat je stomtoevallig uit een Joodse kut floepte! Kat in het bakkie. Hoe speciaal wil je worden? Daarnaast is er nog dat gevoel hebben bij een gemeenschap van gelijkdenkenden te horen. Dat is héérlijk!

Wat te doen als je gelijkdenkenden vooral ‘anders’ denken? Als deze anders- en complotdenkenden zich verzamelen op Feestboek en Telegram en groepjes gaan vormen? Zoveel anders is dat niet. Het is vooral makkelijker. Je hoeft de deur niet eens uit! Een mens moet nog slapen en eten, maar verder kun je iedere dag zéker zestien uur met je telefoon op de bank hangen en jezelf superspeciaal gaan voelen. Mensen vinden je fantastisch en je hoort weer ergens bij! Ook met die ooit zo pronte tietjes, hangend naast je navel, op die moddervette pens. Niemand kijkt op je neer als je een mislukte, dakloze steigerbouwer bent.

Maar! Wat als je oorspronkelijke ambities niet enkel bij het behoren tot een groep lagen? Als je ooit dacht dat je later een héél belangrijk persoon zou gaan worden? Dan zul je dat stapje verder moeten doen. Niet enkel een ‘strijder’ of ‘verzetsheld’ worden. Nee. Het ‘verzetsleger’ leiden! Jij moet de ‘Grote Generaal’ worden! En dát is dus een probleempje binnen demo/complotland. Competitie!

De gemene deler is en blijft beschermen van ‘de kindjes’. Niet de kinderen van je buren of zo. Geen complotmongool kan het wat schelen dat dáár regelmatig een piemel in gaat. Nee. Het moet grootser! En dan ga je van uitlokken van pedo’s op Feestboek naar kindervaccinaties. Naar het vermoorden van kinderen met Pfizer. Naar satanische pedonetwerken. Naar babybloed drinkende BN’ers. Om ‘leider’ in de demowereld te worden zal je verhaal nieuwer, heftiger en luider moeten zijn dan het vorige lulverhaal. Alleen duldt geen enkele zogenaamde ‘leider van het verzet’ een tweede naast hem of haar.

Momenteel wordt ieder verhaal erbij getrokken om maar de grootste ‘strijder voor de kindjes’ te worden. Als in Thailand een jongetje wordt verkracht, is dat hét bewijs dat Jaap van Dissel overal bij betrokken was. Het Meisje van Nulde. Marianne Vaatstra. Chemtrails. Marc Dutroux. Illuminati. Bodegraven. Rolodex. Demmink. Platte Aardes. Aliëns. Hagedismensen. The Matrix. 1984. Zionisten. Kinderverkrachtende asielzoekers. Het zijn állemaal bedreigingen voor ‘de kindjes’ en letterlijk álles wordt op en door elkaar geflikkerd. Om maar een zo gruwelijk mogelijke vijand te schetsen. Want JOUW verhaal moet heftiger klinken dan andermans verhaal. JOUW strijd moet groter zijn. En JIJ belangrijker dan heel de rest.

Al met al hebben we het dus over zéér ontevreden mensen, die er héél graag bij willen horen. Niet meer alleen in een hoekje willen spelen. Die hun zelfbeeld ophangen aan lulverhaaltjes. Van ‘héél gewoon’ naar ‘verzetsleider’ willen uitgroeien. Door vooral héél veel op internet rond te hangen.

Nogmaals. Niks mis met ‘héél gewoon’. Héél gewone verpleegkundigen staan aan je ziekenhuisbed. Héél gewone vuilnismannen halen je huisvuil regelmatig op. Héél gewone wegwerkers zorgen dat onze infrastructuur zo goed is. Héél gewone horecamedewerkers bakken je Big Mac. Héél gewone medewerkers aan de lopende band vullen die blikjes Red Bull waarmee jij die zestien uur internet per dag vol kunt houden.

Het is NIET ‘héél gewoon’ om van een fucking Hollywoodfilm naar een paar satanische, baby slachtende en etende politici te denken. Dan loop je gewoon een beetje populair te doen op het schoolplein. In je scootmobiel.