Over de gehandicapte medemens

Kleine uitleg over mijn blik op de gehandicapte medemens. Of meer specifiek: de gehandicapte coronademonstrant. Het blijft tenslotte een gevoelig onderwerp als je simpelweg kritiek uit op een groep demonstranten die onzin uitkramen, maar waar wel degelijk een behoorlijk aantal lichamelijke en geestelijke beperkingen een rol in spelen.

Eerste een duidelijk onderscheid. Lichamelijke en geestelijke beperkingen. En dan begin ik bij de lichamelijke.

Een lichamelijke handicap hoeft niet meteen je kijk op de wereld te veranderen. Het kan echter wel. Wij zien graag een blinde die leuk piano kan spelen, een rolstoeler die marathons rijdt of een knappe meid die zonder benen Olympisch kampioene wordt. Dat neemt niet weg dat er vele mensen met een lichamelijke beperking zijn, die niet in dat perfecte plaatje passen. Die géén speciale talenten hebben en vaak juist heel veel moeite hebben om met hun handicap om te gaan. En daar kun je wel degelijk een negatief mens van worden. In zekere zin ook gewoon logisch. Dat kán zwaar frustrerend zijn.

In demoland zie je dat terug. Mensen met handicaps die vooral bijzonder negatief in het leven staan en net als de gemiddelde demonstrant heel de wereld de schuld geven van hun ellende. Net zoals de lieden die op andere manieren stevige tegenslag hebben gehad of zelf een puinbak van hun leven hebben gemaakt. Ik kan heel goed meeleven met mensen met tegenslag in het leven. Ik heb ook de nodige ellende doorgemaakt. Deels door omstandigheden, deels door pech en deels door mijn eigen domme fouten. Ik kan alleen héél slecht tegen mensen die per se een ‘veroorzaker’ of ‘schuldige’ van hun ellende zoeken. Deze lui gaan namelijk nóóit enige verbetering zien in hun omstandigheden.

Een boete verdwijnt niet als je de politie de schuld geeft. Je schulden verdwijnen niet als je tegen boetes aan blijft lopen. Er verandert niks aan werkloosheid, als je geen baan zoekt of een opleiding volgt. Wie steeds de verkeerde partners blijft kiezen, gaat nooit een gezonde relatie krijgen. En een blinde gaat niet ineens zien, als hij of zij het blindeninstituut kan betrappen op fouten. Als je leven altijd kut is, zul je iets moeten veranderen! En dat is een kwestie van eigen verantwoordelijkheid nemen. Niet anderen tot ‘schuldigen’ bombarderen.

Dit is voor een belangrijk deel anders bij psychische stoornissen en verstandelijke beperkingen. Ik zie demonstranten die duidelijke in het autistische spectrum zitten. Er zijn er met overduidelijk verminderde verstandelijke vermogens. Verslaafden. Schizofrenen. Manisch depressieven. En regelrecht psychotische lieden! En juist hun verstandelijke problemen maken dat ze enerzijds vatbaar zijn voor complottheorieën en maken het anderzijds onmogelijk om die denkbeelden te doorbreken.

Caspar Zwart wordt momenteel verdacht van de moord op zijn eigen broer. Ik loop niet vooruit op de rechtszaak, dus doe ik daar verder geen uitspraken over. Maar iedereen die Caspar (objectief) heeft gevolgd weet dat hij psychotisch en manisch was. Lange tijd had Caspar vele duizenden aanhangers, die hem op handen droegen en daarmee zijn waanbeelden overeind hielden. Natuurlijk moest dit fout lopen! Caspar dacht letterlijk dat hij God was en door de Nederlandse overheid werd ondermijnd! En zijn volgertjes geloofden en stimuleerden dat! Is het dan zo gek dat het in dit soort drama’s kan eindigen?

In andere gevallen waren deze lui eerder zelf slachtoffer. Hans van Osch – de winkelwagen likker – zat anderhalve maand stomdronken en stoned live op Facebook en had duizenden ‘fans’. Die keken toe en moedigden aan hoe Hans zich een delirium zoop en diverse ministers en hun gezinnen met geweld en de dood bedreigde. Hans werd uiteindelijk zelf door de politie van zijn bed gelicht en is daarna aanzienlijk rustiger geworden.

Weer anderen sloegen net als Chris Folgers, Marijke de Jong en Mita Overvliet zo keihard door in hun waanbeelden, leugens en fantasieën, dat zelfs notoire complotdenkers het wel héél ver vonden gaan. Ze hebben nog steeds het idee vele duizenden volgelingen te hebben, maar die hebben ze dus écht niet meer. En ook dan ben je een keer uitgespeeld in demoland. Ook opgelost.

En dan hebben we zo’n Max van den Berg. Er zijn altijd al mensen als Max geweest. Zonderlinge types die totáál doorslaan in welke ideologie dan ook. Is het niet in een religie, dan is het wel in een hobby, verzamelwoede, een complottheorie of andere denkbeelden. Alleen bleef dat dan beperkt tot een afgebakende omgeving, waar het zonderlinge gedrag enigszins werd getolereerd, maar niet omarmd. Alleen in de wereld der Wappies wordt het niet enkel aanvaard. Daar wordt het zelfs aangemoedigd! En zo wordt ook Max als een ware held vereerd! Aangemoedigd door deze lui reist Max per trein en fiets dagelijks van demo naar demo en van actie naar actie. En zijn acties worden iedere keer extremer! Aangemoedigd door zijn ‘fans’! En nu zit hij dus opnieuw vast voor het stalken en bedreigen van Hugo de Jonge.

Ik kan Max of Caspar niet veroordelen voor hun psychische stoornissen. Ik kan hooguit concluderen dat betere hulpverlening, voldoende handvatten en eventueel medicatie een hoop ellende had kunnen voorkomen. Dat neemt niet weg dat hun daden consequenties voor hen hebben. Zo werkt dat in ‘de grote mensen wereld’.

Maar niet voor de ‘fans’. De ‘vrienden’ op Facebook. Die spannen wel weer een nieuwe gek voor hun karretje. Na Hans van Osch kwam een Stief ‘Jezus’ van Bokhoven. Een Leo Stoter. Een Dutch Danny. Een Ron Schönfeld. Of een Danny Vonk. Er is altijd wel iemand die voor hen naar een demo gaat, agenten opnaait of spannende acties bedenkt. Maar zelf blijven ze buiten schot. Of ze gaan met de eer strijken, omdat ze het wél op video hebben staat (jawel Eline, ik heb het over jou).

Ik veroordeel niemand op een lichamelijke handicap. Wel op gemakzucht. Ik veroordeel niemand op een mentale handicap. Ik veroordeel wel de grafmongolen die deze mensen opnaaien en op een voetstuk plaatsen. Omdat ze zelf te lui en te laf zijn.