Het was al laat op de avond toen simpele Steffi nog even met een livedinges kwam.
Er was weer eens een man op bezoek die het noodzakelijk vond een liedje te gaan zingen.
Hij droeg dit speciaal op aan al zijn wappievrienden: ‘Kleine crimineel’.
Hub en ik zaten als enigen nog in de bunker, de anderen waren al lekker naar bedje gegaan en ondanks dat we allebei echt een pleurishekel hebben aan Nederlandstalige muziek hebben we met ingehouden adem zitten luisteren. Ik zag zelfs dat Hub een traantje wegpinkte.
Ja mensen, zo mooi is het leven als een Videre.
Dat we dit nog mochten meemaken, ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
