*UPDATE*
Emily heeft de smaak weer te pakken en gooit er nog maar een live uit, dit keer over het jonge moedertje die ze vorige maand in Leeuwarden heeft bijgestaan.
Veel heeft dat niet opgeleverd maar dat zal voor niemand een verrassing zijn.
Emily leert ook niks en gooit weer allemaal informatie online. Ze snapt gewoon niet waarom haar kinderen niet meer thuis mogen komen. Iedereen snapt dat. Emily kan gewoon geen kinderen opvoeden en verneukt het totaal voor zichzelf.
Maar nee, Emily is alweer klaar voor rechtszaak nummer 36, die zij ook weer gaat verliezen. Maar nee, ze blijft ‘strijden’. Ik wens haar veel succes. Echt, hoe moeilijk kan je doen. Zo zielig, natuurlijk is het niet Emily haar schuld. Ze willen haar allemaal criminaliseren! Allemaal!
Ze had haar kinderen al lang thuis kunnen hebben, maar omdat ze zo ontzettend volhardend is in haar schadelijke gedrag ziet ze haar kinderen soms maanden niet. Dat komt allemaal door haarzelf. Ze zegt bezoekmomenten af omdat er één kind niet aanwezig kan zijn. Lekker voor haar kinderen, mama wil iedereen zien of helemaal niemand.
Emily nam haar (ex) vriend in huis, terwijl hij de hele toko kapot had geslagen en zijn handen om haar keel had. Denkt ze nou echt dat het een veilige thuissituatie is? Dit is namelijk niet de eerste keer dat Stoney ontzettend agressief is geweest. Toen ze hem uit huis had gezet, zou hij nooit meer binnen komen. Paar dagen later zat hij gewoon weer gezellig op de bank, terwijl ze een kleintje heeft van nog geen anderhalf jaar oud.
Wat een goede moeder is ze toch. De beste in de wereld.
Ga jij maar alles onderstrepen meid en succes met je 36ste rechtszaak!
Zij is echt hardleers next level.
Te dom om te leren
Droplul, wat kan jou het eigenlijk schelen waarom ze doet zoals ze doet? Wat voor belang heb jij daar eigenlijk bij? Het lijkt wel een persoonlijke vete. Even los van of het slim is wat ze doet. Ik vind het heel lastig, want aan de ene kant zal ze toch echt moeten meewerken, maar aan de andere kant, snap ik dat de emoties heel hoog op kunnen lopen. Zat (helaas) zelf erg dicht op een soortgelijke situatie. Niet persoonlijk, maar het was zeker erg heftig.
Hoi Liesbeth, als jij niet inziet hoe ontzettend schadelijk dit is voor in de eerste plaats haar kinderen, dan wel haarzelf en omgeving dan is er echt iets niet goed in je bovenkamer.
Ga jij mij nu de les lezen?? Ik weet er veel en veel meer van dan jij denkt en veel meer dan ik ooit had gewild! Heb intensief contact (gehad)met betreffende ouder, familie betrokken instanties en de kinderen niet te vergeten! Dus schei maar uit met je preek, want ik weet heel goed wat voor schade het aan de kinderen toe kan brengen en hoe complex en triest het allemaal is. Maar misschien kun je antwoord geven op mijn vragen?
Ga je lekker? Doe eens effe rustig man, het is maandagochtend.
Met Emily of met soortgelijke situatie? Want hier zet je ‘desbetreffende’ dus Emily maar ergens anders ‘soortgelijke’…
Niet betrouwbaar!!
En wat er mee opgeschoten wordt?
Dat emily de berichten niet kan wissen want de berichten zet ze zelf openbaar en zelfs op een prikbord op fb 🤔
Vind jij het normaal dat psycho gegevens van de kinderen openbaar op facebook zet, verslagen van onderzoeken?
Het is voor iedereen duidelijk dat psycho niet voor kinderen kan zorgen, vind het zelf nog steeds vreemd dat die kleine daar nog in huis is.
Ze vind haar vriend belangrijker als de kinderen, 1 kind kon ze tijd geleden naar huis krijgen maar die hoefde ze niet want het was alle 3 of geen.
Voor de kerst had ze bezoekmoment met 2 kinderen, dat hoefde van haar ook niet door te gaan want het was met alle 3 de kinderen of niet, hoe moet het voor die kinderen zijn om telkens afgewezen te worden door die psycho?
Mevrouw en ook vader hebben beiden psyschische problemen, vader ook een drugs probleem erbij.
Slaat daar alles kort en klein en psycho vlucht naar de buren en laat de kleine daar achter in huis, dat is geen moeder.
Ik kan niet eens een reactie geven. Beetje waardeloos dit
Je geeft nu toch een reactie?
Had gehoopt dat in die paar weken afwezigheid, Emily bij zichzelf te rade was gegaan/psychologische hulp had ingeschakeld, enz. – maar nee hoor, ze zit nog steeds in dezelfde groef. Het document wat ze voorleest, leest ze gewoon niet goed – NIETS heeft op haar betrekking (in haar ogen); alles wat ze onderstreept ziet zij als het versterken van haar zaak. Nee, Emily, het maakt extra duidelijk dat jij geen moedermateriaal bent. Zolang je toegeeft dat je elke keer tegen Jayda zegt “Ik ben jouw (echte) mama en die vrouw moet je bij haar voornaam noemen” – ben JIJ de oorzaak van de hechtingsproblematiek. Als jouw kinderen stress tonen rondom de bezoekmomenten dan komt dat NIET omdat ze naar huis willen – nee dat is omdat ze weten dat hun bio-moeder hen zal belasten zodra ze de kans krijgt.
Je verdient de titel mama niet want je weigert het beste voor je kids te doen. En godverdomme weer alle prive-informatie van Jelani op internet zetten … hoe haal je het in je lege hoofd!!
De filmpjes van vandaag geven duidelijk aan dat Emily niet wil/kan/zal veranderen – het wordt nu echt tijd om de kids te bevrijden van de bezoekmomenten. Laat ze een zo onbezorgd mogelijk leven leiden. Als ze 18 zijn kunnen ze zelf beslissen of ze belast willen worden door een moeder die werkelijk geen idee heeft…. En vader heeft niets in te brengen…..
👍 Helemaal met je eens
Precies. Goed verwoord Mette.
Precies dit!
Ze begrijpt er idd geen hout van. De kinderen hebben x jaar thuis gewoond, zij heeft de basis gelegd en dat is geen beste basis gebleken. Het is niet voor niks dat het jochie in conflict is met zichzelf en zijn loyaliteit. Moeder gunt hen geen fijn thuis, denkt dat alleen zij het beste voor haar kinderen is. Kinderen woorden in de mond leggen en het filmen, even gauw op het toilet of tussen neus en lippen door, NOT DONE! Alles tegen werken wat er tegen te werken valt want haar kinderen zijn sTaAtSOntVoErd..
Emily, stop met social media en focus op jezelf en je kinderen. Werk mee en toon inzet. Daarmee bereik je veel meer dan waar je nu mee bezig bent.
Dat filmpje is te erbarmelijk voor woorden. Dat arme kind klemzetten in de wc en niet eens laten praten – “zeg maar ja” terwijl hij zo aan het stotteren is. Dat ze het filmpje weer op FB heeft gezet laat goed zien dat ze geen idee heeft. De gezonde kijker ziet een in het nauw gedreven/door de moeder geestelijk belast kind…. Echt TE triest….
Oh zo mee eens! Het kind kon letterlijk en figuurlijk geen kant op en moest wel zeggen wat ma wilde horen.
En ze pleurt ook gewoon zaaknummer van die anonieme moeder online. En door Emily P raakt deze anonieme moeder uit de anonimiteit.
Ook weer het verslag van het zoontje online. Dit gaat ze vroeg of laat terugkrijgen van hem. Tenslotte heeft hij al eens aangeven dat hij niet wil dat Emily zijn foto s online. Hoe erg is een therapieverslag met diagnoses en al dan niet.
En Emily heeft geen voorwaades te stellen. Mooi als die curator er komt of op een neutrale plek of op een vertrouwde plek. Dan zou ze nog weleens kunnen schrikken dat die kinderen helemaal niet naar huis willen. Maar ja dat is dan weer de schuld van het hersenspoelen van de Wsg. Volgens Emily dan. Dom wicht is en blijft het toch ook.
Als het goed is, staat er bij rechtbank verslagen geen naam en toenaam
Klopt, maar wel omstandigheden etc. Mensen kunnen de zaak herkennen.
Als iemand aangeeft anoniem te willen blijven zet je die rotzooi gewoon niet op fb. Ook geen zaaknummers en nog wat dingen. Het is weer de grote Emily show. Terwijl ze begeleid helemaal niemand. Ja nog verder de goot in. Ze heeft zelf begeleiding nodig. Ze heeft schijt aan andermans wensen. Al zou deze vrouw niet tegen haar op kunnen.
Snap ook niet dat mensen haar als steun zien na 36 verloren zaken. Maar ook in deze zaak bij deze “anonieme” moeder blijkt de helft weer verdraait naar buitengebracht te zijn door Emily.
Ga jij mij nu de les lezen?? Ik weet er veel en veel meer van dan jij denkt en veel meer dan ik ooit had gewild! Situatie waar ik op doel komt erg overeen met die van Emily en ik ben nauw betrokken bij de betreffende kinderen. Dus laat je gepreek maar voor wat het is. Misschien kun je antwoord geven op mijn vraag? Alvast bedankt
Dit is te pijnlijk om aan te horen. Een ernstig psychisch gestoorde vrouw die de privacy van haar kinderen schendt en bij wie het maar niet door wil dringen, dat het bezoek aan moeder nachtmerries bij de kinderen veroorzaakt, terwijl ze het zelfs hardop voorleest. Hebben we hier te maken met jeugdbescherming of met bescherming van laagbegaafde, psychisch zieke ouders? Stop met die bezoeken!!!!!
Inderdaad stoppen met bezoekmomenten, maar ook het verstrekken van dergelijke (therapie) verslagen. Iedereen weet wat ze hiermee doet.
Ze mogen die kinderen daar ook wel tegen beschermen.
Iedereen snapt dat het vertrouwlijk is behalve Emily P
Yep! Die bezoeken moet stoppen! Ook is het de HOOGSTE tijd dat die arme Shanti wordt gered! Waarom dat niet al gebeurd is, is te erg voor woorden….
En onbegrijpelijk in mijn ogen.
Hoeveel leed moet dat jonge meisje nog aanzien en horen.
Waarom sturen ze haar deze verslagen nog, wetende dat alles online geklapt wordt.
Dit is te triest voor woorden.
Ze heeft geen gezag meer en dan hoeven ze dit niet meer te doen.
Jeugdzorg is verplicht om de ouders tot het 18e jaar te informeren over hoe het gaat met de kinderen. Maar ik hoop toch dat Emily een keer een aanklacht tegen haar krijgt over schending van de privacy van haar kinderen.
Als ik het goed begrijp, dan heeft Emily nog wel ouderlijk gezag. In het belang van haar kinderen lijkt het me echt beter dat het gezag haar ontnomen wordt.
Als ze zo doorgaat wordt het gezag gaar ontnomen. En dat zou tijd worden ook!
Ik heb misschien niet goed opgelet maar ik dacht dat Emily (terecht) geen gezag meer had?
Emily is uit haar gezag gezet. Meer dan een jaar geleden al. Daarom werd ze niet op die school uitgenodigd.
Emily heeft zich echter weer opgedrongen en mocht toen daar op gesprek. De voogd schoof via teams aan. En toen flipte Emily dat ze Jelani geen kusje mocht brengen. Dat in tegenstelling tot het jaar er voor. Het verschil zat hem tussen dat ze het jaar ervoor nog gezag had en daarna niet meer. Daarom heeft ze nog weinig tot niets te vertellen en te willen.
Zij heeft alleen nog gezag over die jongste die thuiswoont. Voor zolang dit nog voortduurt. Ligt blijkbaar ingeeikkeld. Anders was dat kind neem ik aan al elders.
Dank…. dus ik had wel goed opgelet 😉 Dat van dat kusje geven was ook niet best. Dat ze haar niet harder aanpakken snap ik niet – hoeveel rechtszaken nog?! En ja, van die jongste is bedroevend…. en onbegrijpelijk…
In het reclasseringsverslag stond dat de jongste nog wel thuis woont. Dat vond ik wel iets zeggen.
Vermoed dat zij er achter de schermen met de juiste instanties mee bezig zijn. Zij heeft meermaals aan doxing gedaan. Indien dit o.a. over hulpverleners gaat wordt dit zwaarder bestraft. Ze blijft het hardnekkig doen. Ze heeft nog een strafzaak voor de boeg hiervoor deze maand i.c.m. een negatief reclasseringsverslag.
Oh, dankjewel; dit wist ik niet. Dan vraag ik me helemaal af waarom er in hemelsnaam nog dit soort vertrouwelijke en zeer persoonlijke verslagen (over haar kinderen) met haar worden gedeeld.
Zelf ben ik heel bewust kinderloos gebleven. Toen ik de leeftijd (en de relatie, het huis, geld) had om eventueel aan kinderen te ‘beginnen’, had ik nog zoveel psychische en lichamelijke problemen door mijn eigen traumatische jeugd dat ik dit niet wilde doorgeven aan mijn toekomstige kinderen. Terwijl ik er enorm naar verlangde om moeder te worden. Inmiddels is de kans op moederschap voor mij voorbij, maar ik sta nog steeds zo volledig achter mijn keuze.
Kinderen ‘neem’ je niet zomaar, en zijn al helemaal niet je bezit. Als ouder heb je het voorrecht om een kind op een zo evenwichtig, veilig en liefdevol mogelijke wijze te begeleiden naar volwassenheid. Een voorrecht, en geen recht.
Tot mijn grote verdriet heb ik dezelfde keuze gemaakt, om dezelfde redenen. Het doet nog vrijwel dagelijks pijn, maar ik had een kind eenvoudigweg niet genoeg te bieden. En ook ik blijf vinden, dat het de juiste keuze was. Daarom is het bijna niet te verdragen om types als Emily bezig te zien.
Ik voel je!
Ik kan alleen maar respect hebben hiervoor. En ook verdietig te lezen dat het verleden zoveel impact nog heeft. Zo zie je wat trauma s kunnen aanrichten.
Hier ook dezelfde keuzes gemaakt. Mede omdat mijn vader en broer een ernstige hersenziekte (ziekte van Huntington had, waarbij ik 50 procent kans had dit ook te hebben en weer door te geven).
Ik heb echt trauma s door hem en zijn ziekte. (Ook al kon hij er weinig aan doen).
Sinds enkele jaren weten we de dat mijn neurologische klachten terug te leiden is aan vroegeboorte en zuurstofgebrek en ik geen gendrager ben. Ik heb mij heel lang niet durven te testen. Angst om net zo te worden. Mijn vader kon ook net als Stanley zijn /reageren, maar andere oorzaak dus.
Toen ik eenmaal wist dat ik geen gendrager was heb ik evengoed gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten. Qua leeftijd kon het nog wel net. Momenteel heb ik iets van “liever spijt van, dat ik ik geen kinderen heb gekregen, dan spijt van eventueel wel. Mijn leven en eigen beperkingen slurpen zoveel energie dat ik geen energie heb voor kinderen. Dat vind ik zielig voor kinderen. Wil absoluut niet dat de geschiedenis zich herhaald, ondanks dat het niet erfelijk is.
Ik snap jou en Nicky s pijn heel goed. En heb er heel veel respect voor. Neemt niet weg dat het verdietige keuzes zijn en dat je er verdrietig om mag zijn.
Wat knap. Mijn beslissing was ook al vroeg: nooit meer via mij een generatie die misschien door mijn toedoen een beschadigde jeugd heeft. Mijn omgeving snapte nooit waarom juist ik geen kinderen heb… Zo altijd bezig met kinderen, zijn gek op je… Maar echt niemand kent mijn grote geheimen van vroeger … Beschadigd tot op het bot. Ik weet uit ervaring ( mijn werk in tbs) dat jeugdtrauma’s de kijk op de wereld veranderen, ook jouw eigen handelen: immers deed vader, moeder, omgeving toch ook? Dat heb ik zo geleerd.. Heb het er zeker nu ik ouder wordt veel verdriet van, maar blijf nog steeds achter mijn beslissing staan met 30 sterilisatie. En hoop nu goede lieve “tante” te kunnen zijn van kinderen van mijn vrienden. Ik weet het niet zeker, maar mijn broer is ook kinderloos gebleven…
Poos in pleeggezin gezeten, wat een verademing…tot ik terug MOEST! Ik was boos, verdrietig, snapte het niet. Mijn lieve pleegmoeder moest ook afstand houden ( snapte ik pas toen ik volwassen was) om de hechting met biologische moeder moest krijgen . Wat gebeurde was: zelfs mijn pleegmoeder wil mij niet meer zien ( door ogen van mij als kind).
Dat moet heel heftig voor je zijn geweest. Ik snap goed dat je dit kind zo zag
Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik van mijn moeder mocht houden, de begeleiders op de leefgroep en later van mijn pleegouders. Dat het er allemaal mocht zijn. Dat mijn noeder mij gunde wat zij zelf niet kon geven door ziekte. Ik denk dat dit toch gemaakt heeft dat ik daar geen last meer van heb of met hechtingsproblemen te kampen had. Het mocht er allemaal zijn. Dat zou ik Emilys kinderen en alle kinderen die uithuis zijn geplasts zo gunnen.
Ondanks het verdriet kun je op zoveel manieren nog liefde aan kinderen geven. Dit deed je waarschijnlijk al heel jong. Ik voel je helemaal ook al ken ik je geheimen niet. Dat hoeft ook niet.
Ik geniet van de kinderen van anderen, de kinderen van mijn partner uit een eerder huwelijk en verder van mijn lievee hulphond.
Wat heftig, jouw verhaal, en wat een moedige en verstandige keuze heb je gemaakt!
Op afstand de meest trieste gek en de meest schrijnende situatie van alle gekkies getoond op Videre. De kleur zwart kan deze lading gewoon niet dekken.
Zzoooww, dit ga ik onderstrepen!
2e filmpje, leest madam een heel verhaal voor, maar volgens mij begrijpt ze niet wat ze voorleest. Ze spreekt over middelen gebruik en onvermogen van anonieme moeder afspraken na te komen mbt contact met kind.
Gezag wordt niet zomaar afgenomen. Afspraken niet nakomen middelen gebruiken is niet handig wanneer je je gezag al kwijt bent en je wil je kind terug thuis hebben. Klinkt als een instabiele situatie en emmeliedepemmelie kan haar ook niet helpen. Met haar stichting 🤪
Dat dus. Emily beweert, dat die moeder nooit een kans heeft gehad, om daarna doodleuk hardop voor te lezen, dat dat meisje het eerste half jaar na de geboorte niets van zich heeft laten horen, geen afspraak is nagekomen, in een geweldadige relatie blijft zitten, verslaafd is en ernstige psychische problemen heeft. En daar maakt supermama Emily van: ze had een burnout van de zwangerschap. Verschrikkelijk, wat een situaties toch. Het wordt wel hoog tijd dat ze wat Emily betreft eens de zijden handschoentjes en de geitenwollen sokken uittrekken en die kinderen eens ECHT gaan beschermen.
En wederom het hele privéleven van haar kind online.
Is die dom dan!
@EMILY – Goed zo! Je hebt (eindelijk) dat erbarmelijke filmpje met je arme zoontje van je FB gehaald. Maar snap je ook waarom dat filmpje goed laat zien dat je dat kind belast?
Ze zegt doodleuk “ze wil anoniem blijven” en gooit daarna direct de geboortedatum van die moeder online. Het is toch erg.
Dus dat. En zaaknummer. Mensen die de anonieme moeder kennen zullen de zaak herkennen.
Maar die moeder zal niet optreden tegen Emily. Die laat zich ondersneeuwen door Emily.
Ook 1 van de redenen dat haar kindje uit huis geplaatst is: makkelijk beïnvloedbaar.
Over de ruggen van eigen en kinderen nu via een jonge moeder vol problemen, die kleine zit veilig gelukkig. Alles draait om de grote Emily-ego show, wat kan het schelen dat de moeder met lege handen staat, de naam Emily staat wel even in de brief van de rechtbank he? Vol vreugde leest ze het voor. Hopelijk gooit ze dit op allerlei anti jeugdzorg pagina’s zodat deze jonge vrouw door de juiste mensen in bescherming tegen Motherzilla genomen kan worden.
Oh dan weet ik nu ook dat ik geblokt ben. Ik miste d’r namelijk al. Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome ..
Stel je voor dat een van haar kinderen zegt dat hij/zij gelukkig is in het pleeggezin en dat hij/zij het fijn zou vinden als papa en mama het hem/ haar ook gunt, dan vliegt Emily waarschijnlijk door het dak.
Ik ben bang dat haar kinderen dit stuk voor stuk denken en voelen.
Psycho heeft het over een omgedraaide wereld, het is ook de omgedraaide wereld dat andere voor haar kinderen moeten zorgen omdat zij het niet kan, gewoon weer verslagen over het kind openbaar zet, geen enkele moeder zou dit doen.
Het wordt tijd dat de stekker er volledig uitgetrokken gaat worden met de bezoekmomenten, beter voor de kinderen dat ze geen contact hebben met hun psycho moeder.
Ze mogen van psycho niet gelukkig zijn bij een ander, ze mogen niet naar het buitenland op vakantie van haar, kan ze 1 kind niet zien in kerstvakantie dan hoeft ze de andere ook niet te zien.
Het is niet goed voor de kinderen om ze hier tussenin te zetten .Kinderen hebben een groot loyaliteit gevoel voor hun ouders en nu een schuldgevoel naar hun liefdevolle verzorgers.
Ze misbruikt de kinderen.
Ze is zwakzinnig en kan nog niet eens begrijpen dat ze sowieso deze privé zaken niet met naam en toenaam op internet moet kwakken.
Met haar kinderen zo in verwarring te brengen maakt ze haar kinderen ook boos ect en psychiatrische patiënten in de dop.Zielig voor die kinderen hoor.
Het is de taak van de jeugdbescherming om de kinderen opeen veilige manier weer naar hun eigen huis te brengen,pleegzorg is maar tijdelijk maar die domme Emily maakt dat op deze manier wel erg moeilijk.ik denk dat zegen moeder beter helemaal niet meer kunnen zien.Ik begrijp als ex jeugdzorg kind precies hoe moeilijk dat kind zich heeft vanwege zijn moeder die het hem zo moeilijk maakt en enkel kan zien wat zij wil zien
Ik stel het me zo voor. Een Emily zonder sociale media. Zonder andere idioten die haar opnaaien en tot heldin maken. Had het dan óóit tot zoveel rechtszaken kunnen komen?
Voor sommigen is Facebook gewoon écht niet goed.
Emily zonder social media…. tja dan was het misschien heel anders gegaan en had ze zich voor 1000% ingezet om al die UHP’s te voorkomen/terug te draaien – 100% was waarschijnlijk al voldoende geweest….
Ik weet niet of ze al FB-verslaafd was voor de UHP’s maar het is nu heel erg duidelijk dat ze gewoon geen tijd heeft voor/zin heeft in toegewijd moederschap* – ik bedoel actief moeder zijn en niet roepen dat je (op papier) moeder bent.
*Gruwelijk idee dat de 3 kids ineens toch naar huis mogen en dan zou ze toch echt haar foon weg moeten leggen. Lukt haar niet/wil ze niet. Het jongste meidje lijkt vaak al te veel moeite te zijn voor haar. Hoopt ze stiekem dat die inderdaad (terecht!) ook een UHP krijgt want dan kan ze NOG meer aandacht trekken op FB en hoeft ze geen tijd te verliezen aan het verzorgen van het kleine meidje?