De man in het geel, Tani Geukens.

…………………..

Gedicht Over een Orkaan van Onrecht

U kunt reageren op:
http://www.gedichtenweb.nl/gedicht/over-een-orkaan-van-onrecht.html

Geschreven door: Tani Geukens – Onderwerp: Verdriet gedichten

Kinderkreten klinken uit het struikgewas.
Maikel strompelt trillend naar de straat.
Ontredderd na de brute gruweldaad.
Waarvan hij net getuige was.
Dit is het verhaal van wat gebeuren kan.
Met een eenzaam en onschuldig man.
Veroordeeld tot 18 jaren cel.
Tot wegkwijnen in een hel.
Dan is het recht niet meer dan een spel.
Maikel wordt gevonden door een man.
Kees Borsboom is zijn naam,
een schuchter typ.
“Jongen rustig maar, zeg het dan”.
“Je kunt me vertrouwen, ik ben een kindervriend”.
Maikel stamelt door z’n tranen heen,
“oh hij was zo eng en zo gemeen.
Hij schopte en sloeg en wilde me dood.
Ik sloeg terug maar hij was te groot.
En m’n meisje? ze was in nood”.
Kees volgt Maikel en vindt de plek.
Daar ligt Nienke’s lijkje in het zand.
Hij gaat bijna over zijn nek.
Door afschuw wordt Kees overmand.
Nienke’s hoofd is één grote wond.
En als hij weer bij zinnen komt.
Grijpt hij meteen zijn telefoon.
Belt de politie en zonder schroom.
vertelt hij alles op heldere toon.
Intussen fietst een eindje verderop.
De dader weg, bij de politie is hij bekend.
Hij veegt het bloed van zijn vingertop.
Het is Wik H.,
een zedendelinkwent(?!).
Drie getuigen zeggen na enige tijd.
Als het signalement is verspreid.
“We hebben die vent gezien.
Het moet hem zijn, deze tip is clean.
Hij had een fiets en haast voor tien”.
Een dag later in het mortuarium.
Vertelt Lena aan een kollega-agent.
“Ik weet wie het deed, ik zweer je, het is ‘m.
Hij voldoet helemaal aan het signalement.
Het is Wik H., een vriend van mijn broer”.
Ze geeft baan en adres aan het rechercheteam door.
Zelfs foto’s uit het politie-archief.
Ze zeggen “bedankt Lena, je bent lief”.
En gooien de hele troep weg, ze vinden haar naïef.
De politie vindt vanaf het begin.
Kees en Maikel samen een verdacht stel.
“Bij apart verhoor” brengt een inspecteur in,
“slaan ze door, zo lukt het ons wel”.
En ze voelen Maikel aan de tand.
Schreeuwen hem toe “Nienke had al iemand.
Je was jaloers en schopte haar.
En je sloeg zo hard je kon, maar.
Het lukte niet, je bent pas 11 jaar”.
Maikel weet niet wat hem overkomt.
Hij vindt bij zijn ouders enige troost.
Ze beseffen de waarheid uit de volksmond.
Dat fascisten bevolken de politieburo’s.
En Kees?
Die is allang geen getuige meer.
Het licht in zijn cel dooft niet ene keer.
Ze houden hem zolang zonder slaap.
Dat uitgeput als een opgejaagde aap.
Hij geen moed meer bij elkaar raapt.
“We weten dat je van kindertjes houd.
Volgens Maikel ben je stiekem en laf.
Je vergreep je aan Nienke en maakte haar koud.
Maar als je bekent, krijg je minder straf”.
En Kees door het getreiter uitgeteld.
Weet niet wat hij doet als jij om de bewaker belt.
“Ja, ik deed het, een wit T-shirt.
Sloeg ik om Nienkes hals en wurgde haar.
Zelfs Kees’oude moedertje wordt geestelijk mishandeld.
En is vol schaamt als ze door Vlaardingse straten wandelt.
Daarna was Maikel aan de beurt”.
Ze gaan weer met Maikel aan de gang.
“Jongen, lieg niet tegen Oom agent,
we weten heus al weken lang.
Dat jij een heel raar jochie bent.
Van jouw verhaal geloven we niets.
Over een vreemde man op een fiets.
Een verhaal dat pas klopt.
Als je vertelt waar hij het heeft verstopt.
Dat witte T-shirt waarmee jij ons fopt”.
Maar Maikel houdt voet bij stuk.
Moedig zoals hij hen de les leest.
“Het was een veter en geen T-shirt.
En de dader leek echt niet op Kees.
De schoften weten nu geen raad.
“Dat joch verpest het, gooi hem op straat.
En vergeet alles wat hij heeft gezegd.
Anders vergaat het nog heel slecht.
Met onze zaak en de loop van het recht”.
In het proces krijgt Kees geen enkele kans.
De officier liegt er dapper op los.
Bettina Edelhauser is heel wat mans.
Op haar wangen geen spoor van een schaamteblos.
“Er waren geen getuigen in de buurt.
Z’n bekentenis klopt en ik eis een duur van 18 jaar cel met TBS”.
En de rechter? nauwelijks bij de les.
Volgt haar als een gek met een IQ van zes.
Bijna 5 jaren gaan voorbij.
Kees Borsboom verkommert, maar Wik H.
krijgt berouw en zegt “stoppen jullie mij in het gevang,
vraag maar aan m’n ma”.
Maar een ander boosaardig officier.
Mevrouw Stuyt, het doet haar geen zier.
Als iemand onschuldig lijden moet.
Ze zegt dan dat ze niets doet.
Met Wik’s bekentenis, z’n advocaat hoort het goed.
Kees vraagt om herziening bij de Hoge Raad.
Het Openbaar Ministerie houdt alles geheim.
Ook Wik’s DNA-spoor na de daad.
En het vonnis blijft dus overeind.
Dit is het verhaal van wat gebeuren kan.
Met een eenzaam en onschuldig man.
Veroordeeld tot 18 jaren cel.
Tot wegkwijnen in een hel.
Dan is het recht niet meer dan een spel.
De vuile heksen in hun mantels van bont.
Het leer van jeeps en jaguars onder hun kont.
Stuyt en Edelhauser, een wrede grijns op de mond.
Feliciteren elkaar hands free “ons zaakje is rond”.
Voorbij is het verhaal van een onschuldig man.
Als de waarheid klinkt in het land.
De allergrootste boevenkliek.
Draagt petten, toga’s, een satanstuniek.
Ze zijn bedorven en zo ziek.

Wat een smerige drek komt er uit de wappie-beerput.