Dan maar geen solidariteit

Ik snap het. Ergens moet er een grens liggen in wat we kunnen, wat we willen en wat we willen betalen. De medische wetenschap en de medische zorg hebben nu eenmaal ook hun grenzen. Zeker financieel. Dat de mens inmiddels gemiddeld ruim tweeënhalf keer zo oud wordt als in de middeleeuwen geeft wel aan dat de moderne medische wetenschap enorme sprongen heeft gemaakt.

Toch willen we doorgaans niet zo ver gaan dat we mensen maar onbeperkt in leven willen houden. Artsen moeten samen met familieleden regelmatig besluiten dat behandelen geen zin meer heeft. Door de leeftijd van patiënten. Omdat er inmiddels té veel schade is aangericht aan het lichaam. Of het simpelweg ontbreken van behandelingen.

Dat laatste verschuift natuurlijk met de jaren en de opgedane kennis. Ooit was AIDS een doodvonnis. Nu een chronische ziekte, waar je oud mee kunt worden en zelfs niet overdraagbaar kan worden gemaakt. Er zijn kankersoorten die inmiddels prima behandelbaar zijn.

Hetzelfde geldt in iets mindere mate voor hart- en vaatziekten of diabetes. Je ging er vijftig jaar terug niet zozeer meteen dood aan, maar de kwaliteit van leven is wel aanzienlijk verbetert. De levensverwachtingen ook. Voor relatief weinig geld. Een diabeet heeft tegenwoordig álle mogelijkheden de eigen bloedsuikers te monitoren en op peil te houden. Hier is apparatuur voor nodig, maar die prijzen zijn een schijntje van de vroegere ziekenhuisbezoeken of kosten van ziektes als staar, vaatproblemen of amputaties van ledematen.

Zitten hier nadelen aan? Zeker. Bij hart- en vaatpatiënten of diabeten die er met de pet naar gooien, zijn die apparatuur en medicijnen weggegooid geld. Ook bij longpatiënten die vrolijk door blijven roken. Iedere willekeurige patiënt die zich de pestpleuris zuipt. Toch hebben we gezamenlijk besloten dat dit geen reden is om de bekostiging te stoppen. Zorgverzekeringen zien zelfs een financiële prikkel om die paar dwazen voor lief te nemen en de goedwillenden te blijven helpen.

Wel bijzonder dat we nu met name bij de bekende klagers uit de coronatijd mensen werkelijk bij bosjes om zien vallen. Ze klaagden over de vaccinaties. Dat je daar allerhande ziektes van kunt krijgen. Allemaal hadden ze ineens een gevaccineerde neef van 51, die plotseling aan de turbokanker was gestorven. Ze voorspelden dat de gevaccineerden juist bij bosjes neer gingen vallen. En nu lezen we juist over de ene naar de andere Wappie met chronische verkoudheid, kanker, beroertes, hartaanvallen en ontstoken scheenbeenvliezen.

Maar de zorgpremies zijn blijkbaar te duur voor deze randdebielen. Niet alleen leven zij doorgaans verdomde ongezond. Ze willen bij voorkeur helemaal niks meer aan de zorg betalen en uiteindelijk wél 100% worden geholpen. Is dat niet vreselijk tegenstrijdig? Wél naar Duitsland rijden voor sloffen shag, maar niet mee willen betalen voor kankerbehandelingen?

Niet dat ik er van opkijk. ‘Tegenstrijdig’ is en blijft het toverwoord in de ‘Wondere Wereld der Complotten’.
“Alle rechters zijn corrupt, behalve als ik gelijk krijg. Ik betaal alles contant, behalve mijn internet- en telefoonabonnementen. Agenten moeten boeven vangen! Maar mij niet lastig vallen als ik te hard rij. Zuckerberg en Musk zijn onderdeel van de satanische elite. Maar ik maak graag gebruik van hun gratis diensten. Politici zijn allemaal fout. Behalve als ze mijn mening delen.”

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ieder weldenkend mens kan ieder denkbaar complot moeiteloos ontkrachten door te wijzen op hun eigen gedrag. Omdat ze stuk voor stuk domme, vervelende narcistjes zijn. Héél de wereld en héél de samenleving moet om hen draaien maar mag op geen enkele wijze een beroep op hen doen. En ze willen zéker niet meebetalen!

Ik heb daar wel een oplossing voor. Wie niet wil betalen, pleuren we gewoon uit het hele zorgstelsel. Maar dan ook écht helemaal. Een beroerte? Dan ook geen ziekenhuisopname. Kanker? Laat die tennisbal in je nek maar groeien. Een hartaanval? Nóóit reanimeren. Een gebroken poot? Groeit wel weer vast.

Dan mogen ze zelf verder wel wat met hun vage kwakzalvers regelen. Wie weet vinden ze nog een nieuwe Jomanda die ook nog wat verstand heeft van breuken spalken. Of een zalfje voor die zweren op de bek van ‘Schizo’ Max kan brouwen (al zullen ze dat al snel opgeven). Alleen gaan wij daar als maatschappij niet meer aan meebetalen!

Win-win zou ik zeggen. Wie wel die relatief toch lage premie wil betalen kan altijd worden geholpen. Wie de premie niet kán betalen krijgt een zorgtoeslag. En wie gewoon NIET wil gaat ook nooit meer op het zorgbudget drukken. Af en toe met de handkar door de stad om de lijken te verzamelen en verbranden is nog steeds goedkoper dan goede zorg voor de wanbetalers.

Dan maar geen solidariteit.