Contract

“Mag ik dat zien? Het contract dat wij samen hebben? Ja, met mijn natte handtekening! Wie bent u eigenlijk, als persoon? Ik wil namelijk helemaal niet met u in contract treden! Ik ben een soevereine mens en ik treed niet zomaar met iedereen in contract. Kunt u zich legitimeren?”

Dit klinkt allemaal wel heel bekend op deze site. We zien de voorbeelden van mensen die op deze manier anderen benaderen regelmatig langskomen. En het werkt meestal niet en vaak zelfs averechts. Arme postbodes die zo benaderd werden door ‘Queen Mieke’ – euh – ‘Mike King’.

Wel een mooi verhaal op de volgende verjaardagen. Als ik die postbode was zou ik zeker proberen om de clip van dit voorval te downloaden. Gewoon om te bewijzen dat het me echt gebeurt. Dat ik het niet verzin. Want ik denk niet dat veel mensen in mijn omgeving dit zonder bewijs van me zouden geloven.

Ik stoor me ook vaak aan de ietwat agressieve manier waarop het verhaal op de nietsvermoedende medeburger wordt afgevuurd. Hoe moet die aan jou zien dat jij op die manier in het leven staat? Als de medeburger, doorgaans slecht geïnformeerd of überhaupt al bekend is met het begrip ‘soevereine mens’. Het is niet echt een begrip dat leeft onder de mensen volgens mij. En uitleg geven de ‘soevereinen’ ook niet echt. Tenminste niet als ze boos hun verhaal beginnen af te steken. Dan hoor je alleen maar een hoop geblaat over wat ze zijn en vooral niet willen. En welke gekkigheden ze wel willen. Soms met vragen erbij aan de nietsvermoedende medeburger om haar of hem aan ‘het denken te zetten’. Maar meestal alles op een toon die niet echt uitnodigt tot een goed gesprek over soeverein zijn. Het is geen vragen van begrip. Het is EISEN van begrip!

En dat brengt me bij het ‘eis-kaboutertje’. Het gevalletje Clintje van Hove. Mijn hemel, de eisen die dit dingetje elke keer stelt. Vreemd. Ambtsinstructie 2B kennen en de naleving daarvan eisen van een overheid waar je geen contract mee zegt te hebben. Beetje heel erg tegenstrijdig. Hypocriet zelfs zou ik wel durven zeggen. Als het uitkomt dan doet die natte handtekening er niet toe. Dan heb je ineens rechten. De politie alleen plichten. Wanneer het over je eigen plichten gaat wordt het wel heel moeilijk. Een plicht als je fatsoenlijk gedragen bijvoorbeeld tegen anderen. In elk geval zie ik dat als een plicht, als een stilzwijgend contract dat ik met alle mensen heb die ik zomaar op straat tegenkom. En weet je? Het werkt echt. Je kan dan gewoon elk winkelcentrum in zonder dat de beveiliging direct komt. Omdat ze je kennen. Mij kennen ze overigens ook in het lokale winkelcentrum. Vaak een gezellig praatje als ik er tijd voor heb. Over van alles, zonder geschreeuw en gegil.

Ik heb het al even aangehaald: je fatsoenlijk gedragen. Probeer ik altijd te doen. En met mij het overgrote deel van de Nederlanders. ‘Het Volk’ dus. Die doen niet zo moeilijk in het dagelijks sociaal verkeer. Die weten wat er verwacht wordt door andere mensen en daar proberen ze zich zoveel mogelijk aan te conformeren. Dat is niet altijd makkelijk. Uiteindelijk geeft het wel de meest prettige en soepele omgang met dagelijkse zaken. We maken ons gewoon niet zo druk om dingen die we normaal vinden. Ook zonder handtekening of legitimatie van iedereen die we tegenkomen leven we gewoon door. Niet als schapen, maar als verantwoordelijke burgers. Ergens weten we wel dat we plichten hebben en dat als we er niet te veel bij stilstaan die plichten ook niet zo opvallen. Je merkt er gewoon weinig van. Je behandelt een ander zoals je zelf ook behandeld zou willen worden. We betalen onze belasting gewoon en het valt ons niet op dat alle voorzieningen waar we gebruik van maken door dat belastinggeld worden betaald. Dus onderwijs voor iedereen, infrastructuur, politie, onderhoud aan openbare voorzieningen, sociale voorzieningen en noem maar op. Daar betaal ik als gewone burger graag voor! Gewoon via een stilzwijgende afspraak met de overheid. Geen enkel probleem.

Die burgers – ‘Het Volk’ – zouden we het best eens kunnen zien als de zwijgende meerderheid. Geen homogene groep. Daar zitten een heleboel verschillende meningen in. En meningen die overlappen. Je hoort ze alleen niet altijd even hard. En die meningsverschillen? Daar komen we wel doorheen. Hoe principieel uiteindelijk ook. Daar geven we bij de verkiezingen wel uiting aan. Dan krijgen we niet alles wat we willen, maar wel een stukje soms. Dat werkt voor ons.

Terug naar de vragen waarmee ik dit stukje begon. Ik ben namelijk een deel van ‘Het Volk’ en ik zou van al die gillende Wappies wel eens antwoord willen hebben op deze vragen. Wie zijn jullie wel niet dat jullie denken dat jullie mij vertegenwoordigen? Dat doe ik zelf wel, op de manier die IK kies. Net als de grote meerderheid van ‘Het Volk’. Ik, wij, het Volk, hebben GEEN contract met jullie dat jullie ons mogen vertegenwoordigen. En zeker al niet op de manier waarop jullie dat gewoonlijk doen. Ik vertegenwoordig mijzelf, waar en wanneer ik daarvoor kies en ik stem eens in de zoveel tijd op een persoon die mij daarna gaat vertegenwoordigen. Dat is alles.

Dus wie zijn jullie en mag ik het contract met mijn natte handtekening even dat jullie mij vertegenwoordigen